کدام تدبیر؟ کدام قانون؟! و کدام اخلاق؟!

 

پاداش ها و حقوق های نجومی را میتوان میوه سیاست های دولت سازندگی دانست چرا که  دولت سازندگی معتقد بود؛ مسئول باید جیب پرپول داشته باشد تا بتواند کشور را مدیریت کند.  واقعیت این است که تشابه چنین رفتارها و منش هایی را میتوان در دولت یازدهم به عینه مشاهده کرد.

 

اینکه حقوق های نجومی سر از آستین این دولت بیرون می آورد، طبیعی ترین رخدادی است که باید بدان نگریست زیرا تفکر حاکم بر دولت یازدهم ملهم از تفکر کارگزارانی است که رفاه و مانور_تجمل را در دستور کار خود قرار دادند. همان تفکری که سبب بستن کابینه ای با وزرایی میلیاردی و انتصاب مدیرانی با دریافت حقوق های نجومی  شد.

در این بین اما عملکرد دولت_نجومی_خوار نشان از بی میلی در برخورد با مدیران متخلف داشت. اما از آنجاییکه پای حسین_فریدون به عنوان سرشاخه شجره حقوق های نجومی به میان آمد  ناگهان رسانه های حامی دولت  از عزل 307 مدیر با دریافتی ماهانه بالای 40 میلیون خبر دادند. خبری که شاید در نگاه اول نشان از برخورد قاطعانه دولت با مدیران متخلف داشته باشد! اما به نظر میرسد بیشتر برای به حاشیه بردن مطالبه برخورد با برادر رییس جمهور باشد. اما نکته تاسف بر انگیز تر اینست که دولتی که دائم از خزانه خالی دم میزند و پرداخت یارانه چهل و پنج هزار تومانی را مصیبت عظمی میداند ؛ سقف دریافتی حقوق را برای مدیران خود 40 میلیون تومان در نظر میگیرد!

سوال مردم این است که چرا حقوق یک مدیر دولتی باید بیش از 40 برابر حقوق یک کارگر این کشور باشد؟ این حد از فاصله طبقاتی طبق کدام قاعده عقلی و شرعی است؟ کدام تدبیر؟ کدام قانون؟!  و کدام اخلاق؟!

آن‌ها دلشان را برای آقا باخته‌اند

 زیارت امام رضا (ع) مملو از خاطرات ریز و درشتی است که از ابتدای کودکی تا امروز، همراه من است. پدر و مادرم عشق زندگی‌شان این بود که تابستان از راه برسد و ما تعطیل باشیم و در مناسبتی زیبا راهی مشهد شویم تا به قول خودشان روزهای بودن در کنار امام هشتم (ع) پر از انرژی و روحیه شویم و برگردیم.

کودکی‌هایم دربجنورد (باب الرضا  )گذشت، اما زیارت رفتن یک رویه ثابت در زندگی همه ما بود و البته امروز هم که  20سال دارم، آرامش را تنها متعلق به بهشتی‌ترین نقطه ایران عزیز، یعنی حرم امام رضا(ع) می‌دانم.

یکی از شوق‌های کودکی‌ام در هنگام زیارت، دیدن کبوترهای حرم بود. گوشه‌ای می‌نشستم و با چشم‌هایم پرواز آنها را دنبال می‌کردم که به صورت گروهی از نقطه‌ای بلند می‌شدند و پرواز را تا نقطه‌ای دیگر از حرم ادامه می‌دادند.

همیشه فکر می‌کردم که این کبوترها چه رازی با امام هشتم(ع) دارند، فکر می‌کردم چه حرف‌هایی که میان این پرنده‌های نازنین و امام رضا(ع) رد و بدل نمی‌شود. هنوز هم این حس و حال را دارم و اعتقادم بر این است که آنها متفاوت‌تر از همه زائران حرم هستند؛ آنها دلشان را برای آقا باخته‌اند. 

تقدیم به خورشید خراسان 

آیا وقت آن فرا نرسیده قوه قضاییه در مسئله حسین فریدون ورود کند؟

خبر را همه شنیده ایم. دولت در اصلاحیه بودجه، یک بند عجیب با عنوان کاهش 5 هزار میلیارد تومانی بودجه دفاعی مملکت؛ آن هم به بهانه فعال کردن طرح های عمرانی قرار داده، در حالی که در آن، بخش «ب» تبصره ۱۴ حذف شده که بر اساس آن قرار بود از اول تیرماه یارانه سه‌دهک بالای جامعه قطع گردد.

سوال همه این است که اگر دولت، به دنبال حمایت ازتولید داخلی و فعال کردن طرح های عمرانی است، به چه دلیل با حذف یارانه ثروتمندان مخالف است؟ و  در شرایطی که شعله‌های آتش جنگ و ترور در تمامی منطقه خاورمیانه زبانه می‌کشد کاهش بودجه دفاعی کشور با چه هدفی صورت میگیرد؟ واقعیت حاکی از آن است که این اقدام دولت  گام دیگری برای اجرای  برجام 2 و 3 به شمار می آید.  

 

دولت بجای پاسخ دهی به دلیل ادامه اشتغال مشایی دولت تدبیر و امید، با یک فرار رو به جلو در بودجه اذهان عمومی را از تمرکز بر دادگاهی شدن آنکه عهد اخوت با اوبسته اند منحرف کرده است.

آیا وقت آن فرا نرسیده قوه قضاییه در مسئله حسین فریدون ورود کند؟

آیا تاوان اشتهای بی انتهای پیرمردان امید را باید بخش دفاعی کشور متحمل شود؟ دیواری کوتاهتر از دیوار دفاع کشوری نبود؟ 

آیا برای دولت میلیاردرها تضعیف نهادهای حاکمیتی کلیدی نظیر صدا و سیما کافی نبود که این بار بی محابا سراغ نبض تپنده حاکمیت رفته است؟

آیا محل جبران های بریز و بپاش های افتضاح صفدریسم یا فیش_گیت، بودجه دفاعی است؟ 

عجیب است که دولت بجای مبارزه باصفدریسم، هنوز هم بدون هیچ ابایی، مشغول برجام های شماره دار واهی خویش است. آقایان با مخدوش کردن مصونیت دفاعی نظام و تضعیف نیروهای مسلح عملا در حال خوشخدمتی به داعش و اسراییل هستند، تا دیر نشده چاره ای باید.

آیا وقت آن نرسیده احتمال ظهور بنی صدر های خاموش دهه نودی، مورد ارزیابی جدی دلسوزان واقعی نظام قرار گیرد؟!

نویسنده:عارف عبداللهی 

وضعیت حجاب در دانشگاه ها امنیت روانی دانشجویان را برهم می زند

سالیان متمادی است که مقوله پوشش و حجاب به عنوان یک دغدغه مهم و اساسی، ذهن مسئولین کشور را به خود مشغول نموده است و هر کدام از دولت ها با رویکرد خاص خود سعی نموده اند این دغدغه را رفع نمایند. لیکن آنچه امروز در سطح جامعه شاهدیم این است که متاسفانه موضوع بد حجابی به عنوان یک معضل، بروز و ظهور جدیدی پیدا نموده و فرهنگ دینی و ملی ما را به چالش جدی می کشد. این مشکل در دانشگاه ها به عنوان جایگاهی برای حضور و تجلی نسل جوان بیشتر خود را نشان می دهد زیرا می تواند کارکرد اصلی دانشگاه در تولید علم را با چالش جدی مواجه نماید.

بعد از انقلاب شاید هیچ کس فکر نمی کرد که به این سرعت بی عفتی در جامعه ما رایج شود و طی چند سال این معضل مانند شوکی به جامعه ما تزریق شود که همه در یافتن راه علاج عاجز بمانند.

امروز وضعیت حجاب در دانشگاه های ما بسیار وخیم شده است، البته نمی شود بدحجابی و عدم رعایت اصول اسلامی را به همه دانشجویان نسبت داد اما بی تردید غالبا بدحجابی در دانشگاه های ما حاکم شده است به گونه ای که وضعیت پوشش در سطح جامعه دانشگاهی ما از برخی از کشورهای غربی نیز زننده تر شده است.

قانون و مقرّرات در هر اجتماع و مجموعه‌ای تنظیم‌کننده و نظم‌دهنده افراد آن مجتمع یا مجموعه می‌باشد و هر اجتماعی مبتنی بر هر مذهب و یا ایدئولوژی، متناسب با فرهنگ و رسوم خود با وضع قانون و مقرّرات سعی در رسیدن به ایجاد نظم در میان افراد و دوام ارزش‌های خود دارد.

حتی در ایدئولوژی‌ها و مکاتب غیردینی این وضع قانون با شدّت بیشتر و به نحو سخت‌تر از مکاتب دینی و مذهبی وضع و اجرا می‌شود؛ چرا که به دلیل نبود و یا کمرنگ بودن گزاره‌های دینی در این جوامع، تنظیم‌کنندگان و متصدّیان امر برای جلوگیری از ازهم‌گسیختگی جامعه، قانون و لزوم تبعّیت از آن را جایگزین گزاره های دینی می‌نمایند.

از ابتدای زندگی، افراد با کوچک‌ترین اجتماع پیش روی خود یعنی خانواده در ارتباط هستند و در این محیط متناسب با اوامر و تکالیف والدین و سرپرستان خود عمل می‌نمایند و سپس وارد محیط آموزشی، محیط کار و دیگر اجتماعات می‌گردند که متناسب با هر محیط اختیارات و یا تکالیفی برعهده دارند.

دانشگاه نیز به عنوان محیط و مکان اجتماع دانشجویان فارغ از این موضوع نمی‌باشد. همه دانشگاه‌های دنیا طیّ ضوابطی محدودیت‌ها و قوانین خود را در دانشگاه پیاده می‌کنند.

با مطالعه و پیگیری این ضوابط پی خواهیم برد که حتّی کشورهایی که شعار رهایی و آزادی انسان از قید و بندها را سر می‌دهند و به زعم خود بر گزاره‌های دینی و توحیدی خطّ بطلان کشیده‌اند، باز در عمل با ایجاد مقرّراتی سعی در پیاده‌کردن همان گزاره‌های توحیدی دارند.

بی شک اگر جامعه دانشگاهی ما در این زمینه به صورت جدی وارد نشوند و این فریضه الهی را طبق شرایطی که شرع مقدس معین نموده پیاده و عملی نسازند، معلوم نیست این سیر رو به زوال تا کجا ادامه یابد و این سیل خروشان علاوه بر غیرت و عفت چه چیزهای دیگری را با خود ببرد.

جای خالی افرادی که به صورت جدی در دانشگاه های ما به معضلات و مشکلات رفتاری و پوششی افراد بپردازند واقعا احساس می شود و راهکارهای عملی، هر چند ناچیز هم  که می توان در دانشگاه ها اجرایی ساخت در دستور کار دانشگاه های ما نیست.

اگر به این وضعیت به صورت جدی در دانشگاه ها پرداخته شود بهتر مى توان در حل این معضل در فضای اجتماعى اقدام کرد و ضمن تشویق و ترغیب دانشجویان دانشگاه ها به حفظ شؤونات اسلامى، شاهد محیطى سرشار از پاکى و صفا و اهتمام جدى به رعایت ارزش هاى اسلامى در دانشگاه ها و به تبع آن در جامعه باشیم.

عامل مهمى که ما را در مقابله با این نوع تهاجم فرهنگی کمک می کند، توجه عمیق جامعه و علی الخصوص قشر فرهیخته و دانشگاهی و دانشجویان به انجام فریضه امر به معروف و نهى از منکر است.

فرهنگ سازی پیرامون حجاب در دانشگاه های ما نیازمند آن است که افراد ضرورت های حجاب را بدانند و در مورد فرهنگ عفت و حیا و کارکردهای متعدد فردی و اجتماعی که می تواند در جامعه علمی ما داشته باشد مطالعه کرده و آگاهی های لازم را بدست آورند و مهمتر اینکه اطلاعات کسب نموده را به بهترین و زیباترین شکل ممکن به دیگران انتقال دهند.

با این حال امروز وضعیت پوشش و حجاب در دانشگاه های استان ما در شرایط بحرانی قرار دارد، حال با نزدیکی روز عفاف و حجاب بایستی سعی شود مسئولین فرهنگی استان با نگاهی دقیق تر پیرامون این معضل اجتماعی فکر اساسی را برای حل این تومور فرهنگی انجام دهند.

این روزها چه بلایی بر سر بیت المال مسلمانان می آید؟

بیت المال مسلمانان از جمله اموری است که باید برای منافع مسلمین و برای حل مشکل جامعه مسلمانان استفاده شود، این موضوع آنقدر حساس است که در سیر و بررسی تاریخی آن به مسائل قابل تاملی می رسیم.

 امااین سوال را نباید فراموش کرد، این روزها چه بلایی بر سر بیت المال مسلمانان می آید؟ چرا خلع قانونی در این زمینه را حل نمی کنیم؟

اموالی که جای دارد برای استفاده از آن آنقدر حساس بود و آنقدر دقت داشت که حتی کوچکترین رقم آن هم در قیامت برای هر انسانی مشکل ساز خواهد بود و امکان خسران را فراهم خواهد کرد که برای اثبات این موضوع می توان به حدیثی از حضرت علی علیه السلام که فرمود: بخشش نا به جای حکمرانان از اموال عمومی مسلمانان، ستم و خیانت است (میزان الحکمة، ج 10، ص .745) اشاره کرد.

 در هر شهری و در هر سطح مدیریتی امکان حوادث غیر مترقبه وجود دارد، حوادثی که اموال مسلمانان توسط یک سازمان و یا نظر شخصی یک مدیر به هدر داده می شود، سازمانی که خود در مشکلات مالی بسیار دست و پا می زند اما با بی برنامگی اندک بودجه خود را ازدست می دهد.

یکی از این حوادث غیر مترقبه که در هر استانی امکان وقوع دارد تغییر استاندار می باشد، اما مساله این نیست، مساله حواشی این اتفاق نچندان بزرگ است که در کنار این موضوع چه ولنگاری مالی انجام می شود که خود مایه تاسف است.

 سازمانی که 5 هزار خانواده دارای معلول در نوبت مستمری دارد اما به مسائل دیگری می پردازد، نباید برای کاری چون تغییر استاندار بیت المال را حیف و میل کنند، در صورتی که این سازمان رسالت های بسیار مهمتری در زمینه های مختلف دارد.

 

مسئولی که برای جامعه تقریبا 80 هزار نفری خود باید برنامه های بسیار وسیع را برنامه ریزی کند و اهداف خود را به سوی رضایت این جامعه تحت پوشش سوق دهد، به مسائل دیگر رسیدگی می کند و بی توجهی خود را به دیگر مسائل اجتماعی به اثبات می رساند.

دستگاهی که تنها پوشش افراد معلول را بعنوان رسالت خود ندارد و مسائلی چون اعتیاد، طلاق و مسائل درمانی را هم در شرح وظایف خود دارد، اما تمام این موضوع را رها کرده ودر مقطعی به جای آنکه این بودجه های بیت المال در راه شرح وظایف خود استفاده کند در مسائل دیگر صرف می کند.

این دستگاه که تقریباً گستردگی فعالیت زیادی دارد بهتر است به جای آنکه به مسائلی چون تغییر استاندار و تبریک های گوناگون دخالت کند به سوی تحقق اهداف این سازمان حرکت داشته باشد که اگر این امر درست صورت بگیرد شاید یک قدم به جامعه آرمانی اسلامی نزدیک شویم.

 در پایان به همه مسئولان توصیه می کنیم که از فرهنگ تملغ و چاپلوسی در استان جلوگیری شود و اجازه ندهند از بیت المال مسلمانان در راه پیشبرد اهداف شخصی استفاده شود، فرهنگ اشتباهی که در حال ظهور دوباره در میان مسئولان است و می تواند خطر های بسیار زیادی را در بر داشته باشد.

سالی که نکوست از بهارش پیداست

سالهاست که رهبر معظم انقلاب بطور دائم نسبت به وضعیت عرصه فرهنگ، هشدار می‌دهند. ایشان فرهنگ را به هوا تشبیه کرده اند هوایی که اگر نباشد نه می توان تنفس کرد و نه امکان تداوم حیات هست و عجیب تر آن که فرموده اند: «گاهی اوقات مشکلات فرهنگی موجب شده که من شب خوابم نبرد؛ به‌خاطر مسائل فرهنگی؛ یعنی اهمّیّت مسائل فرهنگی این‌جور است». به کار بردن واژه «ولنگاری فرهنگی» در کلام اخیر ایشان نیز بیانگر هشداری جدی نسبت به شرایط بحرانی در حوزه مدیریت فرهنگی است. 

 

در این شرایط ، اعلام اسامی نمایندگان متقاضی عضویت در کمیسیون فرهنگی مجلس بسیار تاسف بر انگیز است. در حالیکه کمیسیون‌های امنیت ملی و سیاست خارجی با ۳۸ متقاضی، کمیسیون صنایع و معادن با ۳۲ متقاضی و کمیسیون برنامه و بودجه با ۳۱ متقاضی همچون ادوار گذشته بیشترین متقاضیان را داشته‌اند، کمیسیون فرهنگی تنها  با ثبت‌نام  "چهار"نماینده کمترین درخواست عضویت از سوی منتخبان مجلس دهم را داشته است  !!  این مساله را تنها  می توان به  معنای غریبه بودن فرهنگ برای بهارستانی‌ ها دانست. واقعا سالی که نکوست از بهارش پیداست و این بهار خزان گونه فرهنگی در بهارستان نوید بخش اتفاقات خوبی در آینده فرهنگی ما نخواهد بود .به راستی در شرایطی که اوباما از اختصاص بودجه های میلیاردی برای جنگ نرم علیه ایران سخن میگوید. چطور می شود این وضعیت را با جنگ فرهنگی دشمن تطبیق داد؟ 

نویسنده :عارف عبداللهی

عدم نظارت بر محتوای کانالها و گروه های تلگرامی زنگ خطری برای آینده جوانان کشور

ولنگاری فضای مجازی بخصوص شبکه های اجتماعی موبایلی، و عدم نظارت بر محتوای کانالها و گروه های مختلف است. موضوعی که در سالهای اخیر، به شدت بر فرهنگ دینی و سیاسی جامعه، تاثیرگذار (منفی) بوده است.

 

طبق آمارها، بیش از نیمی از کل مردم ایران (53%) حداقل عضو یکی از شبکه‌های اجتماعی هستند که در این میان تلگرام (سپس واتساپ و اینستاگرام) به پرطرفداترین شبکه اجتماعی در بین مردم ایران تبدیل شده و تعداد کاربران تلگرام در ایران بیش از 20 میلیون نفر است.

ایرانیان هم اکنون اولین استفاده کننده از تلگرام در جهان هستند. 

تمرکز میلیونها تن از مردم در یک نرم افزار خاص خارجی، هم از لحاظ امنیتی و هم از لحاظ سیاسی و فرهنگی، شدیدا مخاطره آمیز است. 

این نکته روشن است که نرم افزارهای خارجی، در واقع ابزار جاسوسی و پالایش فکری و رفتاری جوامع هدف هستند. خصوصا تلگرام که اخبار و احتمالات زیادی در باره ارتباط گردانندگان آن با رژیم صهیونیستی وجود دارد.

امکانات جذاب این نرم افزار همچون کانالها و گروه های چند ده هزارتایی تا چند میلیونی، علاوه بر تاثیرات شدید فرهنگی و ترویج محتوای ضددینی و ضدفرهنگی در گستره انبوه، که در واقع به کارکرد اصلی این نرم افزار تبدیل شده، امکان سازماندهی افکار، برنامه ها و هر حرکت وسیع اجتماعی و سیاسی را به وجود می آورد. 

این وضعیت، وقتی بغرنج تر می شود که بدانیم، بسیاری از کاربران این شبکه ها، را نوجوانان زیر 18 سال و افرادی تشکیل می دهند که از بلوغ سیاسی و اجتماعی خاصی برخوردار نیستند، شیفته هیجانات و رفتارهای احساسی هستند و همچون میتنگ مزبور، به سرعت قابل برنامه ریزی و کانالیزه هستند.

 کم کاری و بی مبالاتی نهادهای مسئول فرهنگی (چه رسانه ها، چه صدا و سیما، چه سینما، چه حوزه، چه مدارس، چه دانشگاهها) در حوزه فرهنگ سازی و جلوگیری از تهاجم روزافزون و مهارنشدنی فرهنگی غیراسلامی دارد. در سایه غفلت ها و خیانت های فرهنگی، ما نتوانسته ایم انسان تراز انقلاب اسلامی را رایج کنیم. 

کودک عرفی و تراز ایرانی، نوجوان عرفی، جوان عرفی، نه با مشخصات و ویژگی های بومی، دینی و ملی ما که با استانداردهای ماهواره ای ساخته شده و در حال ساخته شدن است. نوجوانانی که وجه شاخصه آنها، از لحاظ ظاهری، تیپهای فشن، لودگی و لمپنیسم، عادی بودن فرهنگ دخترپسربازی، تشنه موسیقی های هیجانی و خشن، گریزان از سیاست رسمی، و کاملا تحت تاثیر خطوط سیاسی رسانه های مرجع فکری شان (شبکه های اجتماعی- شبکه های ماهواره ای) هستند. نوجوانانی که گویی هیچ نظارت و کنترل خانوادگی خاصی بر آنها نیست، چرا که خود این والدین نیز، تحت تاثیر هژمون رسانه ای خارج از کشور قرار دارند.

باشد که بیدار شویم

نویسنده: عارف عبداللهی