عدم نظارت بر محتوای کانالها و گروه های تلگرامی زنگ خطری برای آینده جوانان کشور

ولنگاری فضای مجازی بخصوص شبکه های اجتماعی موبایلی، و عدم نظارت بر محتوای کانالها و گروه های مختلف است. موضوعی که در سالهای اخیر، به شدت بر فرهنگ دینی و سیاسی جامعه، تاثیرگذار (منفی) بوده است.

 

طبق آمارها، بیش از نیمی از کل مردم ایران (53%) حداقل عضو یکی از شبکه‌های اجتماعی هستند که در این میان تلگرام (سپس واتساپ و اینستاگرام) به پرطرفداترین شبکه اجتماعی در بین مردم ایران تبدیل شده و تعداد کاربران تلگرام در ایران بیش از 20 میلیون نفر است.

ایرانیان هم اکنون اولین استفاده کننده از تلگرام در جهان هستند. 

تمرکز میلیونها تن از مردم در یک نرم افزار خاص خارجی، هم از لحاظ امنیتی و هم از لحاظ سیاسی و فرهنگی، شدیدا مخاطره آمیز است. 

این نکته روشن است که نرم افزارهای خارجی، در واقع ابزار جاسوسی و پالایش فکری و رفتاری جوامع هدف هستند. خصوصا تلگرام که اخبار و احتمالات زیادی در باره ارتباط گردانندگان آن با رژیم صهیونیستی وجود دارد.

امکانات جذاب این نرم افزار همچون کانالها و گروه های چند ده هزارتایی تا چند میلیونی، علاوه بر تاثیرات شدید فرهنگی و ترویج محتوای ضددینی و ضدفرهنگی در گستره انبوه، که در واقع به کارکرد اصلی این نرم افزار تبدیل شده، امکان سازماندهی افکار، برنامه ها و هر حرکت وسیع اجتماعی و سیاسی را به وجود می آورد. 

این وضعیت، وقتی بغرنج تر می شود که بدانیم، بسیاری از کاربران این شبکه ها، را نوجوانان زیر 18 سال و افرادی تشکیل می دهند که از بلوغ سیاسی و اجتماعی خاصی برخوردار نیستند، شیفته هیجانات و رفتارهای احساسی هستند و همچون میتنگ مزبور، به سرعت قابل برنامه ریزی و کانالیزه هستند.

 کم کاری و بی مبالاتی نهادهای مسئول فرهنگی (چه رسانه ها، چه صدا و سیما، چه سینما، چه حوزه، چه مدارس، چه دانشگاهها) در حوزه فرهنگ سازی و جلوگیری از تهاجم روزافزون و مهارنشدنی فرهنگی غیراسلامی دارد. در سایه غفلت ها و خیانت های فرهنگی، ما نتوانسته ایم انسان تراز انقلاب اسلامی را رایج کنیم. 

کودک عرفی و تراز ایرانی، نوجوان عرفی، جوان عرفی، نه با مشخصات و ویژگی های بومی، دینی و ملی ما که با استانداردهای ماهواره ای ساخته شده و در حال ساخته شدن است. نوجوانانی که وجه شاخصه آنها، از لحاظ ظاهری، تیپهای فشن، لودگی و لمپنیسم، عادی بودن فرهنگ دخترپسربازی، تشنه موسیقی های هیجانی و خشن، گریزان از سیاست رسمی، و کاملا تحت تاثیر خطوط سیاسی رسانه های مرجع فکری شان (شبکه های اجتماعی- شبکه های ماهواره ای) هستند. نوجوانانی که گویی هیچ نظارت و کنترل خانوادگی خاصی بر آنها نیست، چرا که خود این والدین نیز، تحت تاثیر هژمون رسانه ای خارج از کشور قرار دارند.

باشد که بیدار شویم

نویسنده: عارف عبداللهی