اندرحکایات گذاشتن ریش در قرن مدرنیته شدن انسانها...
واسه شما هم اتفاق افتاده یا نه؟!
در مرکز شهروقتی ازعابرپیاده رد می شوی:شما هم میای از بازار خرید میکنی حاج اقا! یاالله
جایی ایستاده ای و منتظر کسی هستی : امشب کجا شام میدن اخوی !
موتورسواری که همزمان با زدن بوق عجیب از کنارت رد می شود : چطوری شیخوووووو!
ماشینی که از تو میگذرد: خفه نشی ریشووو،دکمه های بالایتو بازکن!
و هزاران کنایه که نه حوصله و نه مجال بیان است ...
باخودم می گفتم اخه چرا این جماعت این گونه است!!! و راه حل خلاص شدن از همه کنایه ها و بقول خودشان تیکه انداختن ها ، رسیدن به خانه و با تمام توان به جان محاسن افتادن بود البته همراه کمک گرفتن از کمی کف صابون برای التیام رنج حاصل از تیغ کشدن به پوست صورت !!
اما جالب اینجاست که بدانیم:
در روزگاری که هر کشوری به ظاهر مدرنیته و روشن فکر برای جامعه ما گوساله ای سامری می سازد و بدون گرفتن ریالی پول و بدون هیچ تشریفاتی از گمرکِ رسانه ها وارد اجتماع ما می کنند و درنهایت اسمش رو میگذارند (مٌد) و همچنین برگشتن به عصری که در آن یکی از احکام دهگانه آیین ابراهیمی گذاشتن محاسن بوده را (وقتی خداوند حضرت ابراهیم (ع) را خوب مورد امتحان قرار داد به این که فرزندش اسماعیل را ذبح کند،پس از سربلندی ابراهیم (ع) پروردگاربه جهت پاداش لقب حنفیت ((پاکیزه بودن ))راکه احکام ده گانه آیین ابراهیم (ع) نام گرفت را به ایشان داد و در ایه 123 سوره نحل به پیامبر فرمود که ای رسول ما! از ایین ابراهیم (ع) تبعیت کن)دِمٌده می دانند و این اعتقادات را بصورت آپدیت وار زیر پایشان له میکنن!!
امروز جای تعجبی نیست که به ریشمان بخندند ،آری ..
در جامعه ما تسخیر فکر ها آسان شده .
وقتی فرصتی بدست می آوری درمقابل سوالی که از این جماعت می کنی چرا شما ریش نمیگذاری؟ هرکدام به طریقی جوابت را میدهند :
اقایی که مزاح گونه میگفت : خانمم گفته هر موقع ریشات در آومد ، اول ریشتو می تراشی ، بعدا پات رو خونه میذاری!
جوانی که می گفت : الان همه ریشاشون رو میتراشن برادر! ریش گذاشتن واسه دوران پیامبر (ص) بود.
بنده خدایی هم که همش اهل فرار از دین بود : ریش گذاشتن ریا کاریه ، آدم باید کارای دیگش رو درست کنه .
با خودم گفتم اگر بدنبال زیبایی هستیم ، چرا در دلمون نم یخوایم این زیبایی رو! مگر یوزارسیف ریش نداشت ؟ چرا پرتغال ها و دستها با هم بریده شدن ؟
یا هم احتمالا مضرات جنگ بین تیغ و پوست صورتمون رو نمی دونیم ! و شر کثیر رو به خیر قلیل ترجیح می دهیم.
یاهم محتملا نمی دانیم که دین ما دین ریا کاری نیست . و تا از صفر شروع نکنی به صد نمیرسی، مگر روی کاغذ و توی توهم و تا از جز شروع نکنی به کل نخواهی رسید .
به دام هایی که لحظه لحظه در جلوی پایمان هست ، توجهی نمی کنیم و می خواهیم با الم شنگه هایی که به سروصورتمان می زنیم مسیر دیگران رو هم خراب کنیم .
آری ، عصر من و در شهر من ، عصر خود شیفتگیه اکثرانسان ها از روی جهل است ....
عصری است که اگر یک فقیری که در حال گدایی است درصورتی که شلوار پاره شده در تن دارد متهم به پلشتی و بدبخت و فلک زده بودن می شود اما جوانی که با گام های مغرورانه بین مردم راه می رود در حالیکه همان شلوار پاره را به تن دارد مستحق به دریافت جایزه در پیج مدلینگ اینستا گرام با هزاران کامنت و می شود و محبوبِ افکار غلط!!!
ای کاش در دل و افکار خود به دنبال زیبایی میگشتیم نه در چشمِ مردم این شهر ...
